آن‌چه اصحاب رسانه این دو شهرستان را دل‌آزرده کرد حضور کم‌رمق مسئولین دو شهرستان بود و فرماندار رفسنجان نیز در میانه‌های راه بدون اعتنا به اهمیت مراسم، آن‌را ترک کرد تا یک‌بار دیگر مظلومیت این قشر بیش‌از گذشته عیان شود.
خبرنگارانی که به‌گفته نماینده خبرنگاران در جایگاه سخنرانی، اگر‌چه مانند «عبید زاکانی» فلوسی در جیب ندارند! اما روح بلند و مقام والایی داشته و شایسته تکریم‌اند. اما کاش مسئولان شهرستان حداقل در روزی که به‌نام این قشر فرهیخته نامگذاری شده، به آن اهمیت می‌دادند و به مطالبات بحق آنان گوش می‌دادند.
خبرنگارانی که تلاش و اطلاع‌رسانی آن‌ها در سیل سال گذشته که در 60 سال گذشته در رفسنجان و انار بی‌سابقه بود، موجب کمک‌های خودجوش مردم و نیروهای جهادی شد و عملیات امداد و کمک‌رسانی و الزامات مدیریت بحران را نیز تحت تأثیر قرار داد. همچنین پس از انعکاس وسیع مطالبات و صداهای مردم سیل‌زده توسط رسانه‌ها بود که توانست توجه افکار عمومی و مسولین را تا حدودی به منطقه سیل زده جلب کند. اصحاب رسانه در کنار تهیه گزارش های مربوط به این حادثه، پای کار بودند و با اطلاع رسانی‌های دقیق و به موقع کمک بزرگی به مردم کردند. شاید اگر اطلاع‌رسانی های رسانه‌ها مبنی بر تخلیه فلان منطقه و محل‌های اسکان نبود، شاهد خساراتی بیش از این بودیم.
خبرنگارانی که در هنگامه اوج‌گیری بیماری کرونا، بی‌اعتنا به مخاطرات آن، پا در رکاب مدافعان سلامت به تهیه گزارش و خبر از بیماران کرونایی، هشدارهای مسئولان بهداشتی، آگاه‌سازی مردم در این زمینه و … پرداختند.
این گزارش‌های اصحاب رسانه بوده است که نگاه مسئولان کشور به شهرستان رفسنجان را از شهرستانی برخوردار به شهرستانی با کمبود امکانات در زمینه‌های مختلف تغییر داده است.
حال چه می‌شود که مسئولین یک‌بار در سال، پای درددل اصحاب رسانه بنشینند و از مشکلات این قشر سراسر مظلوم بشوند. مشکلاتی که کمر برخی را خم کرده و برخی از پیشکسوتان این عرصه را از ادامه این مسیر، ناامید و منصرف کرده است.
خبرنگارانی که نام رفسنجان و انار را در رسانه‌های جهانی، کشوری و استانی بلندآوازه کرده‌اند لایق صندلی‌های خالی برای شنیدن مطالبات خود نیستند!
به قلم حسین میرزااسدی
